چند روز پیش با چند تن از دوستان در مورد عکس افراد صحبت می‌کردیم. یکی از دوستان صاحب نظر گفت: «لباس و متعلقات آن، همچنین حالت چهره در عکس، در نگاه اول حس ضعف و قدرت صاحب عکس را به بیننده منتقل می‌کند. هیچ کس آدم ضعیف را دوست ندارد و همه آدم‌ها حتی اگر در ظاهر انکار هم بکنند، در واقع ستایشگر قدرت هستند».
نگاه من هم همین است. انسان ستایگر قدرت است. آدم‌ها کسانی را دوست می‌دارند که منشأ قدرت هستند. افرادی را ستایش می‌کنند که ایجاد کننده قدرت، ثبات دهنده‌ی قدرت و تدوام دهنده‌ی قدرت هستند.
در این‌جا منظور من جنبه قهری و تهاجمی قدرت نیست. به آن معنی که توانمند وُ عضلانی باشد. خوب شمشیر ببندد، بیشتر بتواند دیگران را بزند و مشخصاتی از این دست. بلکه منظورم «شخصیت قدرتمند» و «قدرت در شخصیت» است.
کسی که به خودش مسلط است و می‌تواند بین عواطف، احساسات و عقل خود تعادل برقرار کند. بر گفتار وُ کردار خودش تسلط دارد. در تصمیم‌گیری، خردمندانه عمل می‌کند. می‌داند چه می‌کند و در نهایت به کجا خواهد رفت. این است انسان قدرتمند.
یک مطلب عجیب هم در این مورد هست. مردم عادی با شخصیت‌های کوچک و متوسط به صورت داوطلبانه و با اشتیاق زیاد خود را درخدمت تحقق خواسته‌های فرد با شخصیت قوی قرار می‌دهند. بدون این که حتی کسی چیزی گفته باشد، شیفته شخصیت و تسلط او می‌گردند، در خدمت او قرار می‌گیرند و می‌خواهند برای کسی که او را می‌ستایند، کاری بکنند.
اغلب افراد ستایشگر شخصیت قدرتمند هستند و حتی اکثر افراد فکر می‌کنند این چنین هستند. ولی واقعیت این است که تعداد بسیار محدودی از افراد هر جامعه‌ای چنین هستند و اغلب افراد در زمره ضعفای شخصیت قرار می‌گیرند.